Fly4free.pl

A tak bardziej prozaicznie - po drodze nie mieliśmy żadnego problemu z miejscem parkingowym.

Zostawiamy za sobą Great Ocean Road. :( Żałuję, że nie możemy spędzić tam więcej czasu, ale mamy dość napięty grafik. Kolejny przystanek - Grampiany i przed nami ponad 200 km. Nie wyobrażamy sobie jazdy po zmroku, szczególnie gdy przy drodze widzimy co jakiś czas martwe kangury...).

Po 17.00 docieramy do Halls Gap i dosłownie w ostatniej chwili wpadamy do recepcji (Australijczycy szanują swój czas i traktują bardzo poważnie godziny swojej pracy :)). Płacimy 32 AUD, parkujemy samochód, a że jeszcze wczesna godzina ruszamy do Venus Baths. Jakby to delikatnie ująć - no co kto lubi, nas to miejsce nie urzekło, może była to nieodpowiednia pora dnia albo roku.






Wracamy na kamping, a tam czeka nas gorące przywitanie w postaci stadka kangurów!






I tym optymistycznym akcentem kończymy nasz kolejny dzień australijskiej przygody. :)Dzień 8 – 16.11.2018






Budzimy się wcześnie rano, a po wyjściu z auta czeka nas niemiła niespodzianka – nie więcej niż 2 stopnie. Toż to szok i niedowierzanie :) - w końcu od takich temperatur uciekliśmy na drugi koniec świata, a tu trzeba jeść śniadanie okutanym w bluzę, kurtkę, a nawet czapkę (rękawiczki co poniektórym też się przydały), tym bardziej, że kuchnia jest otwarta.
Wczesna pora sprawia, że camping wydaje się opustoszały. Ale to tylko wrażenie, bo w drodze do kuchni w pewnej chwili poczuliśmy się jak w horrorze – znikąd pojawia się kangur, potem drugi, trzeci, …, dziesiąty. Istna inwazja! Na szczęście to tylko statyści, nie mają zamiaru atakować. :)
Po śniadaniu ruszamy w drogę - udajemy się autem na parking Wonderland Car Park do pierwszej atrakcji zaplanowanej na ten dzień, czyli Pinnacles Lookout.




Droga z parkingu bardzo przyjemna, słońce coraz wyżej, a nam z każdym krokiem robi się cieplej (dość powiedzieć, że krem ochronny poszedł w ruch – dużo naczytaliśmy się o koniecznej w Australii ochronie przed słońcem ze względu na dziurę ozonową. Niestety nikt nie zasugerował, żeby posmarować sobie też przedziałek we włosach, w efekcie do końca pobytu w Australii nigdy nie zapominałam już o czapce z daszkiem).
Przechodzimy przez malowniczy Grand Canyon oraz Silent Street.
















Po ok. 30 minutach drogi docieramy do Pinnacles Lookout i oczom naszym ukazuje się piękny widok na jezioro Bellfield i okolice. Miejsce idealne jako tło fotografii dla osoby stojącej na krawędzi skały – według mnie było bezpiecznie, jednak przeciwnicy mojej kariery jako instagirl zabronili mi ryzykować życie dla zdjęcia. Uległam, musiałam jakoś wrócić do PL. :)
















Wracamy na parking i z tego samego miejsca kierujemy się do oddalonego o 10 minut Splitters Falls.




Jest to mały (z naciskiem na ‘mały’) strumyczek spływający po kamieniach. Chciałoby się rzec ‘mała rzecz, a cieszy’, jednak nie. Według mnie można odpuścić (chyba że trafiliśmy tam w złym okresie - jeśli o innej porze roku ten wodospad 'olśniewa', odradzamy odwiedzać go w listopadzie).




Następnie jedziemy do Silverband Waterfall – i to już jest wodospad na całego! (Przynajmniej póki nie zobaczy się MacKenzie Falls :))




Z wielką nadzieją na piękny widok i zdjęcia godne nagrody World Press Photo ;) jedziemy ku Reeds Lookout i The Balconies. I tutaj – nie wierzę – kolosalne rozczarowanie! Ktoś złamał mi serce stawiając barierki i na The Balconies co najwyżej mogę sobie popatrzeć z dystansu. Zdjęcie z efektownym ujęciem tak dobrze znanym z for internetowych i z każdej relacji z wyprawy w Grampiany pozostanie już na zawsze w sferze marzeń (ponoć ‘nigdy nie mów nigdy’, ale tam nigdy nie wrócę). Mój mąż za to odetchnął z ulgą.








Na koniec odwiedzamy MacKenzie Falls - i to była ta ‘wisienka na torcie’, miejsce, które spowodowało, że odwiedziny Grampian okazały się być dobrym wyborem! Moim zdaniem najbardziej majestatyczny, potężny i malowniczy wodospad, jaki widzieliśmy w Australii (no może na równi z Purling Brook Falls – ale to w kolejnych dniach).








Pod wieczór wracamy na kamping na drugą noc w Halls Gap – kupujemy mięso na grilla i odpoczywamy przed kolejnym dniem, podczas którego czeka nas wiele kilometrów do przejechania. Podczas całej naszej wyprawy można było zauważyć, że Australijczycy kochają grillować. W różnych miejscach stoją darmowe grille (nawet w parku w centrum Brisbane), a my na pierwszego grilla wybraliśmy kamping, w którym grill był płatny – 1 AUD :) - później już na taką ‘atrakcję’ przez cały wyjazd nie trafiliśmy.




W mojej subiektywnej ocenie, gdyby nie MacKenzie Falls, Grampiany spokojnie mogłabym odpuścić. Ale to tylko zdanie moje i małżonka. Nie wiem na ile nasza ocena wynikała z faktu, że akurat w tym dniu fatalnie się czuliśmy (przeziębienie), a ile z nadmiernych oczekiwań w stosunku do np. The Balconies. Dodatkowo, jeśli ktoś kocha chodzić po górach i Tatry to jego drugi dom, niech nie traktuje The Grampians jako gór, bo jego rozczarowanie będzie srogie.
Reasumując, było ładnie.



Dzień 9 - 17.11.2018




Budzimy się w Halls Gap wcześnie rano (w Australii 6.00-7.00 rano to stała godzina naszej pobudki i od razu rzucamy się w ‘wir wydarzeń’, w domu wczesne wstawanie sprawia mi nie lada przykrość). Ponownie w towarzystwie kangurów udajemy się do kuchni na śniadanie (oczywiście w czapce i rękawiczkach). Zapowiada się ciężki dzień, mamy do pokonania prawie 700 km. W naszym kamperze tylko jedna osoba jest kierowcą, ja wolę pozostać na stanowisku pilota, dla bezpieczeństwa otoczenia. Planujemy dojechać jak najbliżej Yarrangobilly Caves - za nocleg wybieramy sobie miasteczko Tumut.
Na drodze, szczególnie w okolicach Halls Gap, trzeba uważać – za każdym zakrętem czają się kangury, o czym przypominają co jakiś czas znaki na drogach.




Jednak zagrożenie nadchodzi z powietrza - zabijamy dużego ptaka – przykra sprawa, wszystko dzieje się tak niespodziewanie, że nie ma żadnej możliwości reakcji. Trafił nam się prawdziwy kamikadze – nawet nie zauważyłam, skąd nadleciał. :( Pokazuje nam to, że warto jechać jeszcze wolniej – mąż stara się nie przekraczać 100 km/h.




Dojeżdżamy do Bendigo i robimy zapasy na następne parę dni w Colesie (ten sklep urasta do rangi naszego żywiciela w Australii – ceny przystępne, bardzo korzystne promocje, a do tego bardzo dobre gotowe dania za 6 AUD, dzięki czemu nie trzeba stać przy ‘garach’, wystarczy mikrofala i vuala! Smacznego).
Do Tumut docieramy ok. godziny 17.00. Nasz wybór padł na camping Riverglade Caravan Park (28 AUD) –bardzo fajny, z przyjemnym otoczeniem w postaci rzeki i drzew, można szybko zapomnieć, że camping stoi w środku sporego miasteczka. Kamping ma dużą otwartą kuchnię, łazienki i prysznice bardzo blisko campera, podczas naszego pobytu przebywało tam mało ludzi. Warto wspomnieć, że na recepcji pracuje bardzo sympatyczna pani – istniało ryzyko, że nie zdążymy do Tumut w godzinach jej pracy i chciała zostawić nam klucz w kopercie w specjalnej skrzynce.




Jesteśmy na miejscu na tyle wcześnie, że mamy czas przejść się na miasto. Zaraz obok jest Woolworth – kupujemy miejscowe wino i odpoczywamy nad rzeką.

Dzień 10 - 18.11.2018




Rano budzimy się dość późno jak na nas, bo tuż przed 8.00. szybko się zbieramy . Tankujemy i jedziemy Snowy Mountains Highway w stronę Yarrangobilly Caves. Jest to bardzo malownicza droga - raz ma się wrażenie, że jedziesz w Szkocji (pastwiska i pagórki), innym razem, że to droga w górach chorwackich (las, ostre zakręty i przepaście) – do tego co chwilę znaki ostrzegają przed strusiami i dzikimi końmi.




Po drodze zatrzymujemy się przy Black Perry Lookout.




Następnie docieramy do Jaskiń (ostatnie parę km szutrową drogą). W punkcie informacji turystycznej, a zarazem głównego biura parku narodowego uzyskujemy wszystkie informacje. Taka mała dygresja – mam wrażenie, że większość pracowników parków w Australii kocha swoją pracę i opowiadając nam różne rzeczy starali się przekazać swoją miłość do tego miejsca. Tak też było i tym razem – pani była zafascynowana ‘swoim’ parkiem i wyraźnie rozczarowana, że nie chcemy kupić biletu za 45 AUD na zwiedzanie wszystkich jaskiń.
Decydujemy się zwiedzić jedynie darmową część jaskiń, czyli South Glory Cave i szlakiem „River Walk” dojść do Thermal Pool – basenu położonego w centrum parku ze źródlaną ciepłą wodą.
























Sam park jest bardzo miłym miejscem wchodzącym w skład Kościuszko National Park. A zwiedzanie go zajmuje max. 2 godziny, w związku z tym wybraliśmy tą atrakcję na naszej drodze zamiast góry Kościuszki.
Kontynuujemy drogę do naszego kolejnego punktu wycieczki – Jervis Bay (z jaskiń to jeszcze 400 km). Pierwsze 100 km to jeszcze Snowy Mountains Highway – więc sama przyjemność.




Ale gdy wyjeżdżamy na drogę prowadzącą do Canberry piękne widoki zostały zastąpione przez cmentarzyska martwych zwierząt (kangury, wombaty) - przez cały wyjazd nie było takiego natężenia. Dodatkowo po drodze natrafiamy na najprzyjaźniejszy protest, jaki kiedykolwiek widzieliśmy – Australijczycy machają do nas przyjaźnie idąc wzdłuż drogi z transparentami ‘SAVE KOSCI’. Nie domyśliliśmy się, o jakie KOSCI chodzi – dopiero wujek Google nam pomógł. KOSCI to nic innego jak Kosciuszko National Park, a protestujący chcą chronić swój park przed dzikimi końmi, które niszczą naturalne środowisko.
Wieczorem meldujemy się w miejscowości Huskisson na kampingu Holiday Haven White Sands (32 AUD – unpowered site –nasz kamper tylko takiego miejsca potrzebuje). Camping jak camping, nie jest na mojej liście 3 najlepszych, na których spaliśmy – unpowered site jest niewiele, a do tego blisko płotu, obok którego przebiega chodnik. Na szczęście wszystko oddziela płot obrośnięty jakąś zieleniną. Bardzo chcieliśmy przenocować bezpośrednio w Parku Booderee, ale w związku z tym, że jest niedziela to recepcja pracuje tam do 15.00, więc nie było możliwości, byśmy zdążyli (na nasze mailowe błagania i pertraktacje odpisali nam DON’T PANIC, po czym … poszli do domu – telefon został wyłączony :D). Zostawiamy po 2 ciężkich dniach samochód na kampingu i wzdłuż plaży idziemy do centrum Huskisson.




Miasteczko jest małe i naprawdę urocze (może to efekt pustek w niedzielę). W małej knajpce zjadamy pierwszą rybę w Australii – w formie burgera – PYCHA.




Z ciekawostek - w centrum miasta stoi pomnik żołnierzy australijskich walczących na frontach różnych wojen, w parku jest plac zabaw dla dzieci, do tego mały port.Dzień 11 - 19.11.2018




Mimo obaw o spokojny sen (tak jak pisałam wcześniej nasze miejsce na campingu było blisko chodnika, a co za tym idzie – blisko ulicy) budzimy się wyspani i gotowi na kolejny dzień pełen przygód! Na szczęście dla nas skończył się maraton kilometrów – najdłuższy do przejechania odcinek (i naszym subiektywnym zdaniem najmniej ciekawy) mamy za sobą! Wraz z mężem wolimy zwiedzać polegając na sile własnych nóg i ta długa przeprawa samochodem w końcu stała się dla nas męcząca i nawet wspaniałe widoki za oknem nie rekompensowały nam monotonnego siedzenia w samochodzie. Paradoksalnie jednak wybór takiego środka transportu w przypadku Australii jest najbardziej logiczny, a do tego najtańszy – inaczej nie zwiedzilibyśmy tylu miejsc. Coś za coś.
Żegnamy się więc z Huskisson i ruszamy do Booderee National Park. Płacimy 11 AUD (za samochód, piesi i rowerzyści dostają się na teren parku za darmo), dostajemy mapkę i nareszcie wjeżdżamy.




Wita nas słońce, temperatura dużo powyżej 20 stopni i … prawie puste, wyasfaltowane drogi wytyczone wśród wszechpanującej zieleni. Decydujemy się zwiedzić miejsca, do których najłatwiej dostać się spacerkiem z samochodu. Chyba mamy kryzys środka wakacji :) i gremialnie decydujemy się nie zwiedzać całego parku, a jedynie interesujące nas punkty. Na początku więc kierujemy się do Scottish Rocks. Oczywiście australijski porządek nas nie zawiódł – czeka na nas jak zwykle parking i wytyczona ścieżka nad zatokę. Idziemy więc spacerkiem kilka minut przez bardzo ładny las i oto oczom naszym ukazuje się rajski zakątek (nie, naprawdę nie przesadzam).












Plaża jest boska i aż zaprasza do długiego spaceru, postanawiamy więc jej nie odmawiać i ruszamy wzdłuż brzegu do majaczącego gdzieś w oddali Hole In The Wall. Spacer zajmuje nam dobre 20 minut w jedną stronę, ale było warto – pełen relaks, przejrzysta woda, niesamowite widoki i wreszcie po dwóch dniach odpoczynek od samochodu, bajka!








Przy Hole In The Wall spotykamy bardzo przyjaznego pana, który bez oporów zgadza się zrobić nam zdjęcia. W gratisie ostrzega nas przed … australijskimi insektami wielkości pchły (przynajmniej tak wyglądało to na zdjęciu, które pan nam pokazał – tak tak, mieliśmy darmową lekcję biologii :)) i sugeruje, by oglądać swoje nogi po wyjściu z plaży. Cóż, w raju jak się okazało też nie było idealnie. :)
Wracamy do samochodu i kierujemy się na Murrays Beach i dalej spacerkiem na Governor Head.




Miejsce to raczy nas pięknym widokiem na wyspę Bowen, na której ponoć mieszka mała kolonia pingwinów. Fale między brzegiem a wyspą robią piorunujące wrażenie – podziwiamy kajakarzy dzielnie walczących z falami.